Zoals zo velen heb ook ik, als het einde van het jaar nadert, een behoefte enigszins mijmerend terug te kijken naar het achter ons liggende jaar. Alleen neem ik nu twee jaar, aangezien ik vorig jaar geen tijd had voor een terugblik.
2010 was voor mij een jaar, waarin het overduidelijk werd dat mijn tijd er bij Saxion op zat: mijn functie werd steeds meer uitgehold omdat het interessante werk door centrale diensten werd overgenomen en mijn direct leidinggevende was een persoontje die maar een methode van uitvoering zag: de hare. Een type dat met keiharde hand en weinig gevoel voor haar medewerkers HAAR stempel gedrukt wilde zien op alles wat uitgevoerd werd, een carrière-type in hart en nieren. Voor enige eigen inbreng en creativiteit, laat staan een bredere uitleg met een evenzeer breder resultaat werd bij voorbaat uitgesloten. Gevoelens waren alleen maar lastig en dus walste ze over haar medewerkers heen als een ouderwetse Russische tank. Tja, dat botste met mijn gevoel voor vrijheid en eigenwaarde.
In overleg met mijn directeur (die inmiddels geen directeur meer is: weggepromoveerd nadat ik vertrokken was. Geen idee of mijn 'strijd' daar iets mee te maken heeft gehad.) dus besloten een zogenaamd carrièretraject in te gaan, een onderzoek naar wat ik wel weer met plezier kon doen. Zelfs een coach gekregen om dat verder te onderzoeken.
En ja, daar kwam een aanbod langs dat DE oplossing leek: ik kon samen met Karin beheerder worden van een cursuscentrum in Drenthe dat inmiddels helemaal op z’n kont lag en weer opgestart/doorgestart moest worden. Like a dream come true!
In overleg met mijn coach alle in’s en out’s bekeken en het zag er prima uit: alle mogelijkheden waren er, de kansen waren ruim voorzien en ideeën hadden we genoeg. Dat gekoppeld aan een tijdje doorbetaling door Saxion en we konden het gemakkelijk redden.
26 december 2010 vertrokken we dus richting Drenthe, niet wetend dat dit eerder een nachtmerrie dan een droom zou worden.
Al heel snel bleek, dat alles dat we gezien hadden, voornamelijk een papierdunne façade was. Elke kast die we open trokken toen we eenmaal onze woonruimte ingericht hadden bleek boordevol skeletten te liggen.
De alcoholistische eigenaars (vanaf 16.00 is wine-time en elk excuus was genoeg om eerder te starten, maar dat merkten we pas toen we al ruimschoots verhuisd waren. Fles leeg?: nieuwe fles pakken!) hadden het centrum compleet leeg gebloed. Er waren geen reserves (niet voor onderhoud noch voor andere normale reserveringsposten, maar ook dat merkten we pas toen we al ingetrokken waren), die waren opgebruikt voor het eigen luxe leventje, ondanks dat het centrum in betere jaren een miljoenen omzet had.
Het achterstallig onderhoud bleek 25 jaar te beslaan (hier een daar een likje verf en het leek allemaal zo mooi). Toilettengroepen, doucheruimtes, keuken, grote zaal, het complete dak, alle kozijnen, beddengoed, eigenlijk alles was aan renovatie toe en geld was er niet.
Daarbij werd ook nog eens elk voorstel tot het verkrijgen van inkomsten de grond in geboord (mede door de aldaar aanwezige beeldhouwer, met ernstige psychische problemen, die alleen kunstactiviteiten wilde introduceren: jawel, met nog 30 ateliers en kunstprogramma’s in de buurt is dat erg zinvol).
Alle (zakelijke) contacten waren doodgebloed en een groot deel van de apparatuur was (net als blusapparatuur, nooduitgangenbordjes, telefoons, internet, enzovoort) dermate veroudert dat het dringend aan vervanging toe was.
Toen Karin ook nog ziek werd van het hele gedoe, was het voor ons tijd een keuze te maken: wegwezen en ons verlies nemen (bijna een jaar zonder enige cent te hebben gezien te hebben) of onze laatste centen zien verdampen. De keuze was eenvoudig: wegwezen!
Jammer van mijn praktijk waar net een aantal cliënten op af kwam en waar ik dan weer opnieuw mee moest straten maar toen we de kans kregen in het oude huis van (ouwe) opa te gaan wonen hebben we in twee weken ons boeltje gepakt en zijn vertrokken.
In Borne weer opnieuw starten maar nu op loopafstand van fatsoenlijke winkels en een behoorlijke school voor de kinderen. Geen centrum meer om te beheren maar wel de kans om zelf onze beslissingen te nemen.
Karin heeft nog twee keer een terugval gehad en het gaat nog lang niet van een leien dakje maar we voelen ons wel 200% beter. Ons vertrouwen, dat het goed zal komen, heeft een knauw gehad maar is niet verdwenen, het is er nog steeds, we geloven nog steeds in ons zelf.
Was afgelopen jaar (en dat jaar ervoor) een weggegooid jaar? Nee, natuurlijk niet.
In 2010 heb ik gedaan wat ik veel eerder had moeten doen: voor mezelf beginnen en kijken of ik het zelfstandig kan redden. In 2011 hebben we geleerd dat we samen een centrum kunnen runnen ondanks alle tegenwerking. Niet alleen klein onderhoud en inrichting en slaapkamers, maar ook het verzorgen van gezelligheid voor onze gasten en heerlijke maaltijden verzorgen waar iedereen complimenteus over was terwijl we gelijktijdig niet alleen binnen het budget wisten te blijven maar er zelfs van over hielden. Met z’n tweeën het centrum runnen zonder enige hulp (waar vroeger 5 man personeel werkte) met alles dat er op en er aan zit, terwijl Karin tussendoor ook nog extern wist te werken en mijn praktijk opgestart moest worden. Meehelpen in de dorpsactiviteiten terwijl daar eigenlijk geen tijd voor was en we het toch voor elkaar kregen.
Nieuwe grenzen in ons zelf gevonden maar ook nieuwe competenties: onverwachte competenties.
Nee, afgelopen jaar was niet weggegooid, we hebben er ook een hoop in geleerd. Maar we hebben ook geleerd, dat we soms (eerder) ‘NEE’ moeten zeggen en voor onszelf kiezen.
We zeggen straks, zonder weemoed, vaarwel tegen 2011 en verwelkomen vol goede moed 2012. We zullen zien wat 2012 ons te brengen heeft maar verwachten eigenlijk stiekem wel een beetje, dat het meer/beter is dan het afgelopen jaar ons bracht.
Iedereen die we kennen, op welke wijze ook, wensen we graag een gezond en gelukkig 2012. Hopelijk brengt het je, wat je er van hoopt en zo niet: volgend jaar beter!
